Мақомоти иҷроияи ҳокимияти давлатии ноҳияи Мир Сайид Алии Ҳамадонӣ

       Терроризм ба андешаи ман, ин яке аз хатарноктарин ва мушкилтарин пешгӯии падидаҳои замони мост, ки шаклҳои гуногун ва таносуби таҳдидомез пайдо мекунад. Амалҳои террористӣ қурбониҳои азими инсониро ба бор меоранд, ба оммаи васеи одамон фишори равонии шадид мерасонанд, боиси нест кардани сарватҳои моддию маънавӣ мегарданд, ки баъзан онҳоро барқарор карда намешавад, дар байни давлатҳо душманӣ мекоранд, ҷангҳо, нобоварӣ ва бадбиниро дар байни гурӯҳҳои иҷтимоӣ ва миллӣ бармеангезанд, ки баъзан онро дар тӯли ҳаёти тамоми насл бартараф кардан мумкин нест.

        Таърифи терроризм бисёр аст. Мавқеъ барои илм табиӣ аст. Тарҷумаи калимаи лотинии "террор" маънои "тарс", "даҳшат" -ро дорад. Дар луғати калимаҳои хориҷӣ "терроризм" ҳамчун системаи амалҳо, раванди иҷтимоию сиёсӣ ва падидае шарҳ дода шудааст, ки ҳамчун "сиёсати тарсондан, саркӯб кардани рақибони сиёсӣ бо чораҳои зӯроварӣ" муайян карда шудааст

        Дар айни замон, экстремизм ва терроризм таҳдиди воқеӣ ба амнияти миллии тамоми кишварҳои ҷаҳон мебошанд. Экстремизм хатари фавқулодда бузургест, ки метавонад ба ҳар як ҷомеа, ҳатто устувортарин ва шукуфонтарин осеб расонад.

Бояд зикр намуд, ки маҳалгароӣ, бегонапарастӣ, тамоюлҳои геопалитикии ҷаҳони имрўза - экстремизм, терроризм ва дигар ҷараёнҳо омилҳои бевоситаи заифкунандаи пояҳои истиқлолияти давлатӣ мебошанд. Сарвари давлат ҳалли масъалаҳои зеринро ҳамчун омилҳо ва заминаҳои пойдор намудани давлати соҳибистиқлол таъкид намудааст.

       Ба ин муносибат зарурати ёдрас шудани суханони ватанпарастонаи Асосгузори сулҳу Ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, дар Паёми имсолаашон ба Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон бори дигар таъкид намуданд, ки «Терроризм ва экстремизм аз як ҷониб чун вабои аср хатари глобалии ҷиддӣ буда, аз ҷониби дигар аъмоли он гувоҳ аст, ки терроризм ватан, миллат ва дину мазҳаб надорад, балки як таҳдиде ба ҷомеаи ҷаҳонӣ ва ҷони ҳар як сокини сайёра аст».

        Терроризм ба ягон дин, мазҳаб ё миллат хос нест. Барои он ки дини мубини ислом минбаъд ҳамчун манбаи зӯроварию фишор қаламдод карда нашавад, мо бояд ба ҷаҳолат маърифатро муқобил гузорем ва баҷои муқовимати тамаддунҳо гуфтугӯи тамаддунҳоро ба роҳ монем. То замоне, ки инсоният ба ҳамкорӣ ва гуфтугӯи судманд муваффақ нагардад, хатари терроризм ва ифротгароӣ боқӣ мемонад.

        Хулоса ҳар як шаҳрванди Тоҷикистонро мебояд баҳри ҳифзи ватан аз ин хатарҳои муосир камари сидқу садоқат бандад ва баҳри пойдории сулҳу субот ва амнияти миллӣ содиқона ба ватан хизмат намояд. Хусусан ҷавонони меҳанро мебояд зиракии сиёсиро аз даст надода фирефтаи гурӯҳҳои террористӣ ва экстремистӣ нашаванд.Ба ҳамин хотир моро зарур аст, ки баҳри ҳимояи манфиатҳои миллӣ ҳамеша кӯшиш намуда, манфиатҳои шахсиро дар зинаи охир бимонем ва ҳамеша дӯстдори Ватани маҳбубамон бошем. Мо дар якҷоягӣ метавонем бар зидди ҳамагуна зуҳуроти номатлуб муборизаи беамон барем. Пас даст бар дасти ҳам монда кӯшиш намоем, баҳри муҳофизати ин марзу бум ҷони худро дареғ надошта, содиқонаю софдилона хизмати арзандае намоем.

Мӯсоев Хуршед